حیوانات در بیابان: سازگاری
بسیاری از پستانداران بیابانی، در طول روز برای فرار از گرما با آشیان های خود پناه می برند؛ از این رو، آنها شب زی هستند؛ یعنی فقط شبها که هوا خنک است، از سوراخ های زیر زمینی و پناه گاه های خود بیرون می آیند. پستانداران کوچک مثل موش کیسه دار آمریکای شمالی و موش صحرایی آفریقایی می تواند آب را در بدن خود ذخیره و آن را بازیافت کند. آنها با خوردن دانه های خشک بیابان به زندگی خود ادامه می دهند. حیوانات دیگر، مثل مارمولک شاخ دار، می توانند با تنظیم ضربان قلب و کاهش آن بدن خود را سرد کنند.
برخی خزندگان و دوزیستان در دوران بسیار گرم و خشک به خواب می روند که خواب تابستانی به شمار می رود. دوزیستانی مثل وزغ های پا شاخدار آریزونا در بیابان های آمریکا، خود را تا زمانیکه باران ببارد، در اعماق زمین پنهان می کنند. آنگاه، خود را چهار دست و پا به سطح زمین می رسانند و به سرعت در چاله های آب به وجود آمده از باران تخم گذاری می کنند؛ البته این گودالها خیلی سریع خشک می شوند، اما نوزاد وزغ به سرعت رشد می کنند و مانند والدین خود در زیر زمین ساکن می شوند. و در سرزمین های یخ زده قطب جنوب، هیچ جانوری به جز برخی حشرات بسیار کوچک یافت نمی شوند؛ اما در سواحل نزدیک به قطب، گیاهان کوچک و موجودات دریایی فراوانی مثل ماهی خوک آبی، و پرندگان دریایی مثل پنگوئن ها، وجود دارند. لایه های چربی موجود در بدن این حیوانات امکان مقاومت در برابر سرما و نگهداری انرژی هدر رفته را برایشان فراهم میکند.
شتر : کشتی بیابان
شترها هم در صحراهای گرم و هم صحراهای سرد دیده می شوند. شترهای یک کوهانه، از صحرای داغ عربستان و شترهای دو کاهانه شرقی، از نواحی سرد آسیای مرکزی هستند. شترها می توانند مسافت های طولانی را بدون غذا و آب طی کنند؛ از این رو، صدها سال است که صحرانشینان و بازرگانان از شتر برای حمل خود و کالاهایشان استفاده کرده اند.
کوهان شتر می تواند چربی و گوشت را ذخیره سازد، تا زمانیکه غذا کم یاب است، از آن استفاده کند. همچنین شتر می تواند مقدار بسیار زیادی آب بخورد و تا چندین روز بدون قطره ای آب زنده بماند. آب در کیسه های شکم او ذخیره می شود تا در صورت نیاز در سراسر بدن پخش شود.